Sztuka kaligrafii

Kaligrafista piszący chińskie znaki

Kaligrafista piszący chińskie znaki

Kaligrafia dosłownie oznacza „dobre pisanie”. Jednak chińska kaligrafia nie może być tylko definiowana jako „pisanie” chińskich znaków. Również nie może być opisywana jako sposób na upiększanie chińskich znaków. Często są to błędne założenia. Najważniejszym aspektem tego jest założenie, że jest to emocjonalna forma sztuki niosąca myśli i uczucia artysty. Kaligrafia była ważną częścią chińskiej kultury przez ostatnie 4000 tysiące lat.

Chińska kaligrafia, znana również jako kaligrafia pędzla, może być identyfikowana jako jeden z czterech krytycznych standardów dla chińskiej literatury. Czterema umiejętnościami są: kaligrafia (shu), malowanie (hua), granie na instrumentach strunowych (Qin) i strategiczne gry planszowe (qi). Kaligrafia jest sztuką będącą wyłączną cechą kultur azjatyckich i jest uważana za najbardziej wysublimowaną formę sztuki w chińskiej kulturze.

Charakterystyka chińskiej kaligrafii

Można wyróżnić kilka stylów pisania są to: pieczęciowa, oficjalna lub klerykalna, płynna lub pół kursywa, kursywa i normalna. Każdy styl ma swoje własne specyficzne cechy i cele. Istnieje siedem podstawowych pociągnięć zwanych również jako siedem tajemnic. Podstawowe pociągnięcia składają się z kropki, linii poziomej, linii pionowej, pociągnięcie zamaszyste w dół, ostra krzywa i pociągnięcie w dół.

Połączone różne style, kształty i formy są nieskończone i zależą od czynników jak stężenie atramentu, elastyczność pędzla, grubości papieru i jego właściwości wchłaniania. Specyficzną cechą kaligrafii są jej pociągnięcia, które są stałe i niepoprawne. Każde pociągniecie wymaga starannego planowania i pewnego pociągnięcia pewną ręką. Ponieważ ta forma sztuki jest bardzo wysublimowana abstrakcyjna w czasach imperialnych pojawiło się przekonanie, że kaligrafia ma zdolności do ujawniania osobowości pisarza. Stąd ta właściwość była używana jako znaczące kryterium prze wyborze komitetu wykonawczego w Imperialnym Sądzie.

Narządzie kaligrafii

Chińska kaligrafia wyróżnia się od innych kaligrafii techniką ponieważ jest malowana na specjalnym papierze zwanym Xuan, który jest w pewnym stopniu chłonny, używając specjalnego pędzla i specjalnego atramentu. Atrament jest przygotowywany z sadzy sosny lub dymu ropy z dodatkiem substancji kleistej. Do przechowywania używa się wyrobów garncarskich. Naczynia te są twarde i płaskie a kaligrafista używa ich do mieszania wody z atramentem, który produkuje przez kruszenie na nich patyczka atramentowego (ink stick). Ważnym jest aby przewidzieć właściwą ilość atramentu potrzebną do skończenia pracy. W razie wypadku kiedy artystka musi pokruszyć patyczek ponownie istnieje możliwość zmiany koloru odcieni.

Pędzle są wykonywane z bambusa wraz z wiązką sierści zwierząt jak jelenia, królika, wilka, owcy itd. Wybór poszczególnych zwierząt zależy od typu kaligrafii. Cienki typy sierści (np królika) były używane kiedy kaligrafia była bardziej delikatna. Kaligrafista zawsze trzyma pędzel w taki sposób aby dłoń nie miała kontaktu z włosiem.

Międzynarodowe postrzeganie chińskiej kaligrafii

Główną różnicą między zachodnią a chińska kaligrafią jest to, że zachodnia kaligrafia używa atramentu rozpraszającego plamy i suchych pociągnięć pędzla, które są uważane za naturalne spontaniczne wyrażenie a nie błąd. W dodatku Zachodnia Kaligrafia często używa jednolitego rozmiaru znaków co jest postrzegane jako sztuka. Z drugiej strony chińscy kaligrafiści uważają, że jest to wysoce zdyscyplinowane umysłowe ćwiczenie, które koordynuje ciało i dusze nie tylko aby wybrać najlepszą możliwy sposób aby wyrazić treść ale również dla dobrego samopoczucia fizycznego i duchowego. Wybitni zachodni artyści, którzy otwarcie deklarują bycie pod wpływem chińskiej kaligrafii są między innymi Picasso i Matisse.

Poza Chińczykami i ludźmi z zachodu również Koreańczycy i Japończycy kochają kaligrafię, będącą ważną częścią ich kulturowego dziedzictwa. Konkursy kaligraficzne ciągle odbywają się w wielu japońskich szkołach jako tradycja. Japonia nagradza swoich najlepszych kaligrafistów nagrodą Wang Xi Zhi. Do niedawna od koreańskich urzędników oczekiwano bycia bardzo dobrymi w kaligrafii.

Historia chińskiej kaligrafii

Chińska kaligrafia wywodzi się od chińskiego sposobu pisania znaków, który z drugiej strony wywodzi się z malowania. Od samego początku ludzie mieli silną świadomość chińskich znaków. Stopniowo postrzeganie ewoluowało a ludzie zaczęli uznawać znaki jako coś więcej niż tylko dobrze wyglądające pismo. Był to początek kaligrafii i wynalezienie pędzla doprowadziło do uznania jej jako formy sztuki.

Historia chińskiej kaligrafii sięga 4000 tysięcy lat. Jia Gu Wen jest najstarszym dotychczas okrytym językiem. Pismo to było używane w dynastii Shang (1600 – 1046 p.n.e.). Jednakże był ciągle używany w dynastii West Zhou (1046 – 711 p.n.e). Jia Gu Wen był już wtedy artystyczną formą pisania ale nie ma dowodów, że już wtedy kaligrafia była uważana za sztukę.

Kiedy Qin Shi Huang zjednoczył Stare Chiny w 221 p.n.e. Kaligrafia była już wtedy sztuką, a prace stworzone za czasów tej dynastii zawsze były wysoko cenione i poważane. Kaligrafia zaczęła kwitnąć jako sztuka za czasów dynastii Han (206 p.n.e. – 220 n.e.). Liang Hu na przykład był kaligrafistą, który zwykł malować na ścianach restauracji. Ludzie płacili aby móc go zobaczyć przy pracy. Ponieważ kaligrafiści w tej dynastii zazwyczaj nie podpisywali swojej pracy większość z nich pozostała nieznana. Jednak znacząca liczba skryptów został stworzona przez ręce zidentyfikowanych kaligrafistów takich jak: Li Shu, Cao Shu, Xing Shu i Kai Shu.

Wielu kaligrafistów pojawiło się za czasów dynastii Jin (260 – 439 n.e.) jak Wang Xizhi. Wielkie osiągnięcia pojawiły się również za czasów dynastii Północnej i Południowej. (Nan bei chao 440 – 589 n.e.). Dzieła kaligrafii z tego okresu są znane jako Wei Bei. Jednak dopiero w dynastii Tang (618 – 907 n.e.) zaczęto szanować kaligrafistów. Jednym z najważniejszych tego okresu był Yan Zhenqing.

Pomimo tego, kaligrafia jako sztuka podupadła, szczególnie w dynastii Ming (1368 – 1644 n.e.). Od dynastii Song (960 – 1297 n.e.) do dynastii Qing (1644 – 1911 n.e.) sztuka kaligrafii była dostępna publiczności tylko na tablicach.

6 komentarzy Sztuka kaligrafii

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.