Północne i południowe dynastie

Symbol Dynastii Północnych i Południowych

Symbol Dynastii Północnych i Południowych

Dynastie Południowe

Kiedy w 316 roku Wu Hu przejęli Chang’an, Chiny zostały podzielone jedno południowe i liczne północne imperia. Wraz z upadkiem wschodniej dynastii Jin, w 420 roku rozpoczął się na południu okres fragmentacji na wiele imperiów trwający ponad 150 lat, aż do roku 589. Wtedy to rządząca dynastia Sui zjednoczyła imperium na krótki czas. W czasie dynastii północnych i południowych (nan-bei-chao), cztery dynastie kolejno rządziły na południu, a każda z nich rościła sobie prawo do tytułu imperatora i zwierzchności. Były to dynastie Song, Qi, Liang i Chen. Żadne z tych południowych imperiów nie było skuteczne w ponownym zjednoczeniu Chin.

Szesnaście dynastii na północy

Czas, kiedy dynastia Jin została zepchnięta z południa, ale utrzymała się jako “wschodnia dynastia Jin” jest nazywany czasem szesnastu dynastii, ponieważ na północy Chin powstało nie mniej niż 16 królestw, większość stworzonych przez ludy barbarzyńskie. Dynastie te, jak Hunowa, Tybetańska czy Mongolska, nawet w najmniejszym stopniu nie przypominały chińskiej kultury zachowując swoje zwyczaje, języki i techniki administracyjne.

Jednym wyjątkiem był Toba Kuei, który w 386 założył dynastię na północy, a której władcy (jak ich chińskie wzorce) desygnowali się na imperatorów. Toba doprowadził do kontrolowania przez nich całej północy przed rokiem 439, kończąc okres szesnastu dynastii. Starali się postępować jak chińska społeczna administracja, przeprowadzali reformy i generalnie stali się bardziej podobni do Chińczyków. Imperator Toba – Xiao Wen (rządził w latach 471 – 499) – szczególnie kierował takimi przedsięwzięciami: wyszczególnił fakt, że język chiński miał być jedynym oficjalnym językiem, mieszkańcy mieli przybrać chińskie imiona i nosić ubrania w chińskim stylu. „Sinologizacja” zawiodła z powodu wewnętrznego oporu i królestwo rozpadło się na wiele małych imperiów.

W ciągu trwania okresu zmieniających się dynastii, żadne z północnych jak i południowych plemion nie zdołało zdobyć przewagi nad innymi.

Z północnej Dynastii Zhou zrodziła się dynastia Sui, która mimo że trwała krótko, była pierwszą od czasu Hunów będącą w stanie zjednoczyć Chiny.

Pomimo rozpadu imperium, miały miejsce ważne postępy techniczne i zmiany kulturowe. W czasie północnych i południowych dynastii został wynaleziony proch strzelniczy, jak również rozwinęła się medycyna i astronomia. Buddyzm, o którym wspomniano po raz pierwszy w roku 65 n.e., zdobył wtedy znaczące wpływy. Imperator Wu Di, założyciel dynastii Liang – jednego z południowych imperiów – był zagorzałym buddystą i rozwinął tę religię.

Również w tej epoce rozpoczęło się wiązanie stóp. Z administracyjnego punktu widzenia, Toba wprowadził podział na organizacje cywilne i wojskowe. W imperium Toba sprawy cywilne były prowadzone przez chińskich służących, podczas gdy wojskowe przez Toba.

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.