Dynastia Zhou

Symbol dynastii Zhou

Symbol dynastii Zhou

Dla studentów chińskiej filozofii dynastia 周 jest jedną z najbardziej pasjonujących ponieważ w czasach tej dynastii żyło najwięcej sławnych chińskich filozofów – głównie w erze, kiedy panowanie 周 traciło wpływy a wiele małych państwo walczyło o władzę.

Przejęcie władzy przez 周

周 składała się z byłych wasali Shang, którzy przywłaszczyli sobie ich kulturę. 周 powstała w Shenxi. Upadek Shang datowany jest na czas pomiędzy 1050 a 1025 rokiem p.n.e. Król, który obalił dynastię Shang, nazywał się Wen. Wykorzystał on nieobecność króla dynastii Shang będącego na manewrach wojennych i wkroczył do Henan. Wen zginął podczas tego przedsięwzięcia, jego spadkobiercą został król Wu, który był w stanie pokonać Shang w bitwie o Muye (ok. 1046 p.n.e.). Di Xin, ostatni król Shang (zwany także Zhouxin) podłożył ogień pod pawilon, w którym popełnił samobójstwo, ale jego ciało i tak zostało sprofanowane przez 周. Król Wu z 周 był pierwszym królem, który zażądał niebiańskiego mandatu straconego przez Shang, a który został mu przyznany. Później historycy powiązali tę zasadę z wcześniejszymi zmianami dynastii, kiedy to Shang przejęła władzą. Zasada ta odgrywała również prawną rolę w czasach przyszłych dynastii.

Wraz z administracyjnym podziałem terytorium, król Wu położył podwaliny dla późniejszego rozszczepienia się imperium. Podzielił imperium na ponad tysiąc okręgów zarządzanych przez szlachciców.

Dynastia 周 jest tradycyjnie podzielona na dwie epoki: Zachodnia Dynastia 西周 (1100 – 771 p.n.e.) i Wschodnia Dynastia 东周 (771 – 256 p.n.e.), według położenia stolicy, najpierw było miasto 西安 (zniszczone w 771 p.n.e. przez barbarzyńców 犬戎 i wrogich książąt). Syn króla, który zginął w 771 roku p.n.e., podczas podbijania 西安, przeniósł stolicą do Luoyang znajdującego się w prowincji Henan. Wraz z tym posunięciem zbliżający się upadek władzy dynastii 周 został przypieczętowany, mimo że pozostali oni tytularnymi władcami, to aż do przejęcia przez Qin ich królowie nie posiadali żadnej wpływowej władzy. Nowymi władcami w Chinach byli feudalni lordowie, którzy walczyli o władzę w państwie.

Okres Wiosen i Jesieni 春秋

Okres Wiosen i Jesieni datowany jest na 772 – 481 p.n.e. Był to okres niespójności, niepokoju i walki o władzę w Chinach. Nazwa pochodzi od oficjalnej kroniki państwa Lu (Kronika Wiosen i Jesieni). Okres politycznego rozpadu doprowadził do powstania najbardziej znanych filozoficznych szkół w Chinach w tym konfucjanizmu, daoizmu, legalizm (zwanego też legizmem) i moizmu. Nauki wszystkich tych szkół próbowały oferować metodę znajdowania drogi ze zgiełku czasów. Rozwiązania jakie te szkoły oferowały różniły się znacząco; w późniejszych dynastiach panowała mieszanka nauk konfucjanizmu, które był oficjalnie propagowane, i legalistycznych metod, które zostały stosowane w praktyce, ale oficjalnie potępione. Cywilni służący pod koniec swoich karier często kierowali się w stronę wystrzegającego się słów daoizmu.

Okres Walczących Królestw 战国时代

Okres ten trwał w Chinach między początkiem V w. p.n.e., a 221 r. p.n.e. Okres Walczących Królestw trwał nieco dłużej, niż dynastia 周, która upadła w 256 r. p.n.e. Władcy nie mieli już jednak władzy nad całym krajem. Nazwa okresu wywodzi się od Kroniki Walczących Królestw战国策.

W epoce tej drobne państewka istniejące w okresie Wiosen i Jesieni uległy konsolidacji. O supremację nad Chinami toczyło walki siedem krajów: 楚, 韓, 齐, 秦, 魏, 燕, oraz 赵. Z tej siódemki państwo 秦 okazało się najlepiej zorganizowane i to ono w 221 r. p.n.e. dokonało dzieła podboju całych Chin, które stały się odtąd Cesarstwem.

周朝 Zhōucháo – Dynastia Zhou
西周 Xī Zhōu
东周 Dōng Zhōu
犬戎 quǎnróng
西安 xī ān – Xi’an
春秋 chūn qiū – Okres Wiosen i Jesieni
楚 chǔ
韩 hán
齐 qí
秦 qin2
魏 wèi
燕 yàn
赵 zhào
战国时代 Zhànguó Shídài – Okres Walczących Królestw
战国策 zhàn guó cè – Kroniki Walczących Królestw

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.