Dynastia Tang

Symbol dynastii Tang

Symbol dynastii Tang

Dynastia Tang była szczytem kulturowym i politycznym Chin. Za tych czasów chińska polityka dotarła do Korei, Wietnamu i Azji wewnętrznej. W erze Tang buddyjskie klasztory były szczególnie podatne na rozwój w postaci władzy i bogactwa. Obce religie, jak islam, judaizm i chrześcijaństwo były w stanie zrobić swoje pierwsze kroki w Chinach w czasie panowania drugiego imperatora Tang Gao Zong.

Pierwszy cesarz Tang wstąpił na tron w 618 roku. Był nim arystokrata Li Yuan, przywódca rebelii w północnych Chinach przeciwko ostatniemu imperatorowi dynastii Sui. Yang Di został zamordowany a miasto Chang’an zajęte. Li Yuan, kierowany ambicjami swojego drugiego syna, ogłosił się imperatorem Tang Gao Zu. Syn został drugim imperatorem dynastii Tang przybierając imię Tai Zong – zanim doprowadził do powieszenia swojego brata. Jednym z jego pierwszych oficjalnych aktów była eliminacja wszystkich bratanków ponieważ bał się, że będą chcieli się zemścić za śmierć swojego ojca. Pomimo pozbawionego skrupułów sprawowania władzy, Li Shi Min jest uważany za jednego z najbardziej znaczących władców Chin.

Gao Zong rozszerzył wojnę imperium na północny zachód i zabezpieczył na wiele lat handel wzdłuż Szlaku Jedwabnego. Handel kwitł w okresie Tang. Do partnerów handlowych należały Indie, Sri Lanka, Korea, Wietnam, Indonezja. Został nawiązany kontakt z nestorianistycznym chrześcijańswem, judaizm i islam również pojawiły się Chinach i były tolerowany, mimo że imperator osobiście był zwolennikiem daoizmu. Pod panowaniem drugiego imperatora ludzie powiązani z Chinami przejęli całą Koreę. Chińskie wpływy przez Koreę dotarły do Japonii.

Reformy dynastii Tang

Cesarz przeprowadził ważne administracyjne reformy. W czasie dynastii Tang sprawdzanie urzędników służby cywilnej, opodatkowanie i prawa rolnicze zostały zreformowane a administracja zreorganizowana w następujące działy:

  • Departament Stanu (shang shu sheng), dalej podzielony na sześć ministerstw
  • Imperialna Kancelaria (men xia sheng)
  • Imperialny Sekretariat

Ten ostatni odgrywał ważną rolę w monitorowania spraw administracyjnych w celu wykrywania korupcji. Tai Zong osiągnął sukces w ograniczeniu władzy szlachty i we wprowadzeniu reform rolnych, które przyniosły chłopom zauważalne korzyści. Słynny kodeks Tang, zbiór przepisów i najstarszy nadal istniejący chiński kodeks pochodzi z tamtych czasów.

Cesarzowa Wu Ze Tian (Wu Zhao)

Wu Ze Tian była jedyną kobietą w chińskiej historii, której oficjalnie nadano tytuł cesarzowa. Utworzyła nawet swoją własną dynastię. Została potępiona przez konfucjańską historiografię, przedstawiona absolutnie negatywnie, mimo że nie zrobiła niczego innego od jej męskich poprzedników: zabiła osoby wysuwające roszczenia do tronu, czasami członka swojej rodziny, i zrobiła wszytko co możliwe, aby zabezpieczyć sobie władzę.

Wu Zhao była konkubiną imperatora Tai Zong. Po jego śmierci wstąpiła do buddyjskiego klasztoru, ale potem stała się pierwszą żoną jego syna, imperatora Gao Zong (649 – 683 n.e.). Na długo przed śmiercią Gao Zong była rzeczywistym nieoficjalnym władcą, mimo że jej syn pierwszy wszedł na tron. W 690 roku odebrała tron synowi i oficjalnie obrała tytuł cesarzowej, imię Wu Ze Tian, i utworzyła swoją własną dynastię. Władzę sprawowała przez 15 lat a zrzekła się jej w 705 roku.

Po jej śmierci, jej syn został imperatorem, ale jego żona Wei, podobnie jak matka, chciała przejąć tron. Zabiła go w 710 roku, ale jej plan się nie powiódł. Brat imperatora, Rui Zong, przejął władzę, ale abdykował dwa lata później na korzyść swojego syna Li Long-ji.

Następne pięćdziesiąt lat jest uważane za złoty wiek dynastii Tang. Li Long-ji przeprowadził reformy finansów, spisy ludności i zreorganizował armię. Pod jego panowaniem imperium nie tylko rozszerzyło się, ale również doświadczyło kulturowego rozkwitu.

Jednak bliżej końca panowania Lo long-ji wybuchały bunty dowodzone przez wojskowych potentatów, którzy byli w stanie zwiększyć swoją władzę przez armię najemników (armia została przekształcona z milicji w najemników w 722 n.e.), wobec których czuli się bardziej lojalni niż wobec imperatora. Chłopi również byli zaniepokojeni, ponieważ coraz więcej z nich traciło ziemię na rzecz wielkich posiadaczy ziemskich. Od 755 do 763 roku w imperium miało miejsce wiele powstań, szczególnym był bunt gubernatora An Lu Shan osłabiający imperium. Stolica została podbita najpierw przez An Lu Shan, a następnie splądrowana przez krewnych imperialnego dworu. Tybetańczycy także byli zagrożeniem dla imperium i byli w stanie wejść głęboko w chińskie terytorium. W 805 roku z Tybetańczykami zostało zawiązane pokojowe porozumienie.

Powolny upadek imperialnego dworu.

Wszyscy ostatni imperatorzy byli słabi i kontrolowani coraz częściej przez dworskich eunuchów. Dynastia Tang osiągnęła rodzaj renesansu, ale centralny rząd pozostał słaby i musiał zezwolić regionalnym dowódcom na większą autonomię. Głód i chłopskie rewolty przyśpieszyły rozpad dynastii, który rozpoczął się w 874 roku. Zhu Wen (były buntownik), który na początku przeszedł na stronę rządu, następnie w 903 roku splądrował stolicę, a rok później zabił imperatora i utworzył swoją własną dynastię w 907 roku. Mimo, że młody imperator rządził od 904 roku do 907 roku, był trzymany w domowym areszcie i zmuszony do abdykacji, a następnie zamordowany.

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.