Dynastia Ming

Symbol dynastii Ming

Symbol dynastii Ming

Zhu Yuanzhong był pierwszym cesarzem Dynastii Ming. W późniejszym okresie panowania Ming został nazwany Ming Taizu (Wielki przodek Ming). Sposób, w jaki sprawował władzę, był zwany hongwu (szokująco wojowniczy).

Człowiek ludu. Przywódca powstania przeciwko panującej dynastii Yuan – rządami Mongołów. Klasa najwyższa również przyłączyła się rebelii przeciwko Mongołom, jednak dopiero po osłabieniu poprzez powstania ludu. W ten sposób mongolska dynastia została pokonana a człowiek z ludu został cesarzem nowej dynastii.

Dziadek cesarza pracował jako tragarz a jego ojciec jako zwykły podróżny robotnik. Sam imperator został mnichem, aby uciec od głodu. W 1348 przejął przywództwo nad małą grupą buntowników, która w końcu stała się tak silna, że mogła podbić wielki obszar w Anhui. Przyłączył się do Czerwonych Turbanów i zdołał pozbyć się, jeden po drugim, swoich rywali na południu. Ustanowił dynastię Ming w 1368 w Naijing, na krótko przed przejęciem Beijing – stolicy Mongołów.

Panowanie Ming Taizu

Na początku swojego panowania cesarz był głownie zajęty całkowitym wypędzeniem Mongołów z terytorium Chin, a następnie najazdem na Mongolię. Rozszerzył terytorium Chin o Mongolię, Sichuan, Gansu i Yunnan. W 1387 Chiny zostały zjednoczone. W następnych latach bezpieczeństwo Chin pozostało głównym priorytetem jego następców. Najtrudniejszym zadaniem dotyczącym odbudowania Chin była reorganizacja administracji, rolnictwa i kontroli na ludem.

Nowy cesarz był kierowany przez brak zaufania wobec wyedukowanych urzędników, co może być wytłumaczone przez kompleksy mniejszości. Pod względem znajomości literatury wyraźnie brakowało mu wiedzy. Próbował trzymać jak najwięcej władzy w swoich rękach i wprowadził surowe dworskie ceremoniały. Jego urzędnicy musieli pokazywać swoje posłuszeństwo praktycznie każdego dnia.

Urzędnicy musieli podchodzić do tronu na kolanach, następnie wykonywać Koutou. Po tym otrzymywali rozkazy imperatora ciągle pozostając na kolanach. Zniósł stanowisko kanclerza. Osobiście decydował o wszystkich sprawach dotyczących imperium.

Aparat administracyjny i kontrola nad populacją

Taizu stopniowo całkowicie zreorganizował aparat administracji. Wprowadził sześć ministerstw: sprawiedliwości, finansów, administracji, rytuałów, pracy publicznej i wojska. Wszystkie były mu bezpośrednio podporządkowane. W przeszłości bardzo wpływowe Biuro Spraw Wewnętrznych (neige) również zostało włączone pod jego kontrolę i miało tylko funkcję doradczą. Ograniczono władzę eunuchów przez ograniczenie ich liczby do stu. Podobnie liczba kobiet w haremie – głownie po to, aby cesarz mógł skupić się na rządzeniu.

Taizu podzielił imperium na 16 prowincji, z których wszystkie zostały bezpośrednio podporządkowane centralnemu rządowi. Podatki zostały podniesione według nowego systemu “lijia”. Populacja została podzielona na rodzinne grupy, które same podejmowały decyzje, ale razem były odpowiedzialne za ochronę, płacenie podatków itd. Od XV wieku zostało przeprowadzonych kilka spisów ludności, aby kontrolować podziały.

Nowy system pokazał silne absolutystyczne tendencje. Urzędnicy jak i pozostali mieszkańcy byli narażeni na intensywne szpiegowanie tajnej policji imperatora. Polityczni wrogowie byli eliminowani, jeden za drugim, za pomocą aparatu falowych czystek.

Rozwój rolnictwa

Najważniejsze zadania polegały na konstrukcji kanałów, jak również rozwoju nowych pól. Wysiłki w tym okresie były ogromne. Rzeki były regulowana przez tamy. Cześć populacji została przesiedlona na tereny pustynne, które z pomocą państwowych dotacji zostały przebudowane. Podjęto wiele środków zmierzających do ponownego zalesienia terenów wykorzystanych pod budowę planowanej floty morskiej. Uważano, ze gospodarka powinna skoncentrować się na rolnictwie i produkcji własnych dóbr. Handel w przeciwieństwie do czasów dynastii Song, kiedy odgrywał znaczącą role, został raczej zaniedbany.

Ważne wydarzenie podczas panowania dynastii Ming.

  • 1421: Beijing zostaje stolicą Ming (przed tym nosił nazwę Nanjing)
  • 1405-1433: Słynny żeglarz Zheng He wyrusza w siedem podróży i dociera nawet do Afryki
  • 1505: Eunuch Liu Jin praktycznie przejmuje władzę nad rządowymi sprawami
  • 1513: Portugalski żeglarz Jorde Alvartez dociera do Chin
  • 1557: Port handlowy Portugalczyków w Macao
  • 1582: Matteo Ricci dociera do południowych Chin
  • 1601: Jezuita Ojciec Matteo Ricci przyjeżdża do Beijing

Upadek dynastii

Dynastia Ming bardzo wcześnie osiągnęła szczyt swoich możliwości za panowania imperatora Taizong. W rzeczywistości w tym czasie byłoby możliwym wysunąć stwierdzenie o światowym potencjale chińskiego imperium; słynny Zheng He muzułmański eunuch z Yunnan podjął kilku wypraw morskich, które doprowadziły go do Indii i Afryki.

Zdążył je dobyć przed tym, jak zredukowane zostały państwowe dotacje nawigacji. Jednak pomimo ograniczeń, handel w obszarze południowego Morza Chińskiego ciągle kwitł. W końcu imperatorzy musieli odwrócić swoją uwagę od problemów wewnętrznej Azji i powinni cieszyć się z priorytetowego statusu ekspansji morskich, aż do czasu dynastii Qing.

Przeciwnik pochodzący z wewnętrznej Azji w końcu spowodował upadek dynastii Ming, królestwo i tak już było uważane za znacząco osłabione przez słabych cesarzy i intrygi między eunuchami a urzędnikami.

W 1616 przywódca Manchu, Nurchaczi, ogłosił swoją własna dynastię i przyjął tytuł imperatora. To, że imperator Ming nie był w stanie temu zapobiec, jasno świadczy o bezsilności i powolnym upadku dynastii. W 1618 roku przejął pod swoją kontrolę wielkie obszary Mandżurii. Innymi elementami mającymi dodatkowy wpływ na upadek dynastii były wewnętrzne niepokoje niezadowolonych rolników, którzy doprowadzeni do ubóstwa przez podatki i głód, optowali za buntami.

W 1644 roku Beijing był oblegany przez buntowników dowodzonych przez Li Zicheng. Generał Ming planował wypędzić go z pomocą Manchu. Jednak Ci wiedzieli jak spożytkować swoja przewagę i później ustanowili swoją własną rządzącą dynastię. Opór dynastii Ming trwał aż do 1662 roku. Z tego powodu niektórzy mówią także o południowej dynastii Ming rządzącej jednocześnie do momentu, kiedy została pokonana.

Wszyscy imperatorzy dynastii Ming
Imię Imie jako Cesarz motto panowania Okres panowania
Zhu Yuanzhong Ming Taizu hongwu 1368 – 1398
Zhu Yunwen Gongmin Hui jiannwen 1399-1402
Zhu Di Taizong (Chengzu) yongle 1402-1424
Zhu Gaochi Renzong hongxi 1424-1425
Zhu Zhanji Xuanzong xuande 1425-1435
Zhu Qizhen Yingzong zhengtong 1435-1449
Zhu Qiyu Daizong jingtai 1449-1457
Zhu Qizhen Yingzong tianshun 1457-1464
Zhu Jianshen Xianzong chenghua 1464-1487
Zhu Youtang Xiaozong hongzhi 1487-1505
Zhu Houzhao Wuzong zhengde 1505-1521
Zhu Houcong Shizong jiajing 1521-1566
Zhu Zaihou Muzong longqing 1566-1572
Zhu Yijun Shenzong wanli 1572-1620
Zhu Changluo Guangzong taichang 1620-1620
Zhu Youjiao Xizong tianqi 1620-1627
Zhu Youjian Sizong chongzhen 1627-1644

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.