Rok Psa狗

Chiński zodiak rok psa

Chiński zodiak rok psa

1922, 1934, 1946, 1958, 1970, 1982, 1994, 2006, 2018, 2030

Osoby urodzone w Roku Psa posiadają cechy uważane w Chinach za pozytywne np. lojalność, szczerość, życzliwość, solidność i dyskrecje. Nie eksperymentują i są raczej konserwatywne, z drugiej strony są ekscentryczne, uparte a nawet egoistyczne.

Nie dbają o bogactwo i majątek, ale zawsze są szczodre. Posiadają wysokie wymogi moralne i często krytykują innych za ich błędy. Pasują do osób urodzonych w Roku Konia, Tygrysa i Zająca.

Symbol psa w chińskiej kulturze

Choć pies jest jedenastym zwierzęciem chińskiego zodiaku zwykłego psa nie traktuje się szczególnie dobrze. Jeśli chodzi o jego rolę, istnieją duże różnice między Chinami Północnymi i Południowymi.

W Chinach Północnych wrzucano podczas święta piątego dnia piątego miesiąca papierowe psy do wody, aby gryzły i przepędzały złe duchy. Papierowe psy dawano także zmarłym, by ich broniły. Chorych umysłowo zanurzano w psich odchodach, aby przepędzić demony, które wywołały opętanie. Psa uważano za zwierzę Zachodu i dlatego w niektórych częściach Chin, tam, gdzie i dziś spożywa się psie mięso, jadano psy jesienią i zima, ale nie latem. Martwe psy należy, zgodnie z tajwańskimi wierzeniami, wrzucać do wody, koty natomiast wieszać. Obydwa zwierzęta mogą bowiem przemienić się w demony, jeśli się je pogrzebie. Jeśli komuś się śni, że gryzie go pies, oznacza to, że przodkowie życzą sobie czegoś do jedzenia. Osoby, co do których istnieje podejrzenie, że są demonami, polewa się psią krwią; ukazuje się wówczas ich prawdziwa postać. Jeśli do kogoś przyplącze się pies, oznacza to dla niego zamożność. Psa uważa się za towarzysza boga Erlang, który oczyszcza ziemię ze złych demonów.

Zupełnie inne wyobrażenia o psie panują w Południowych i Zachodnich Chinach, a szczególnie wśród zamieszkujących te tereny mniejszości. W baśniach ludowych to pies przynosi człowiekowi ryż lub, nad tybetańską granicą, proso. W prowincji Guangdong bardzo popularna jest historia o wiernym psie. Opowiada ona o mężczyźnie, który żył rzekomo w III wieku. Będąc w podróży zasnął na łące. Trawa zapaliła się i pożar zaczął mu zagrażać, ale psu nie udało się go obudzić. Pobiegł więc do wody i zwilżył łąkę wokół śpiącego pana. Uratował go, lecz sam padł z wycieńczenia. Odbył się pogrzeb zwierzęcia, a jego grób nazwano „Grobem wiernego psa”. W podobnej historii pies strzeże bagażu swego pana aż do śmierci. U Yao (mniejszość narodowa Chin Południowych) pies uważany jest za przodka tego ludu. Przekonanie to wywodzi się z legendy, według której cesarz Chin, długo ale bezskutecznie walczący z wrogami, obiecuje wreszcie, że temu, kto przyniesie mu głowę wrogiego przywódcy, da własną Córkę za żonę. Z głową zabitego zjawia się pies, któremu cesarz wbrew swojej woli musi oddać córkę. Pies i dziewczyna przenoszą się w góry i biorą ślub. Ich potomkami są Yao, którzy jeszcze dzisiaj noszą „psie czapki”, i oczywiście nie jedzą psiego mięsa.

W Północnej Azji szeroko rozpowszechnione są opowieści o ludziach-psach, mających ciało człowieka, ale głowę psa. Według niektórych chińskich relacji stwory takie istnieją nawet na jednej z wysp na wschód od Korei.

Uderza fakt, że rzadko wymieniane są w tekstach psie imiona; mówi się po prostu o „żółtym psie” lub podobnie. Dziś wybiera się dla psów imiona zagraniczne, nigdy zaś takie, które mogłyby być także imionami ludzi. „Czarny pies” to mężczyzna uganiający za kobietami.

Źródło: Symbole chińskie – Wolfram Eberhard, wyd. Universitas

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.